Virginia Woolf (25 stycznia 1882 w Londynie

LOGOWANIE

Ta female writer z dzielnicy Kensington
była jedną z najbardziej niezwykłych żon,
miała pokój własny
i umysł nie ciasny...
Laur na skroń za wspólny małżeński plon!

(ebs)

Virginia Woolf - angielska pisarka i feministka, uważana za jedną z czołowych postaci literatury XX wieku.

W okresie między I i II wojną światową była znaczącą postacią w literackim społeczeństwie w Londynie i członkinią Bloomsbury Group. Jej najbardziej znane powieści to: "Pani Dalloway", "Do latarni morskiej" i "Pokój Jakuba", a najbardziej znane eseje to "Własny pokój" i "Trzy".

Urodziła się 25 stycznia 1882 jako Adeline Virginia Stephen przy 22 Hyde Park Gate w dzielnicy Kensington, w Londynie. Była córką sir Lesliego Stephena (1832-1904) i Julii Prinsep Duckworth, z domu Jackson (1846-1895).

Rodzice Virginii pobrali się po tym, jak każde z nich owdowiało. W wyniku takiego związku w ich domu mieszkało ośmioro dzieci z trzech małżeństw, ich poprzednich i ich wspólnego. Dzieci Julii, które miała ze swoim pierwszym mężem Herbertem Duckworthem, to: George Duckworth (1868-1934), Stella Duckworth (1869-1897), Gerald Duckworth (1870-1937). Laura Makepeace Stephen (1870-1945), córka Lesliego i Harriet Marion Thackeray, była psychicznie chora, mieszkała z rodzicami do momentu, aż została umieszczona w zakładzie zamkniętym w 1891, gdzie spędziła resztę życia. Czworo dzieci Lesliego i Julii to: Vanessa Stephen (1879-1961), Thoby Stephen (1880-1906), Virginia (1882-1941) i Adrian Stephen (1883-1948).

Sława Lesliego Stephena jako redaktora, krytyka i biografa, jak również jego znajomość z Williamem Thackerayem (jego teściem, był on ojcem jego pierwszej żony) oznaczały, że Virginia Woolf wychowywała się w środowisku literackim wiktoriańskiej Anglii. Henry James, George Henry Lewes, znakomita fotografka Julia Margaret Cameron (ciotka Julii Duckworth) i James Russell Lowell, który był ojcem chrzestnym Virginii, również odwiedzali jej dom rodzinny.

Julia Duckworth Stephen była równie dobrze ustosunkowana. Jako potomkini damy dworu Marii Antoniny, pochodziła z rodziny słynącej z piękności, które pozostawiły swój ślad w społeczeństwie wiktoriańskim jako modelki dla artystów prerafaelickich i wczesnych fotografów. Uzupełnieniem tych wpływów była ogromna biblioteka na 22 Hyde Park Gate, z pomocą której Virginię zaznajamiano z filologią klasyczną i angielską literaturą.

Jednakże, według jej pamiętników, jej najbarwniejsze wspomnienia z dzieciństwa nie są związane z Londynem, lecz z Saint Ives w Kornwalii, gdzie jej rodzina spędzała każde lato, aż do 1895. Wspomnienia rodzinnych wakacji i wrażenie jakie wywarł na niej krajobraz, a zwłaszcza Godrevy Lighthouse, były źródłem powieści, które pisała w późniejszych latach, szczególnie "Do latarni morskiej".

Nagła śmierć matki z powodu grypy, a dwa lata później przyrodniej siostry Stelli, były przyczyną pierwszego z kilku załamań nerwowych Virginii. Śmierć jej ojca w roku 1904 spowodowała jej najbardziej niepokojące załamanie nerwowe i została ona na krótki czas umieszczona w zakładzie psychiatrycznym. Współcześni jej uczeni stwierdzili, że załamania i późniejsze powtarzające się okresy depresji były również wywołane przez fakt, że Virginia i Vanessa były wykorzystywane seksualnie przez swoich przyrodnich braci George’a i Geralda. Współczesne metody diagnostyczne mówią, że Virginia cierpiała na chorobę afektywną dwubiegunową, która rzutowała na jej życie i twórczość i ostatecznie doprowadziła ją do samobójstwa.

Po śmierci ojca i jej drugim załamaniu nerwowym, Virginia, Vanessa i Adrian sprzedali dom na 22 Hyde Park Gate i kupili nowy na 46 Gordon Square w Bloomsbury. Tam poznali Lyttona Strachey'a, Clive’a Bella, Saxona Sydneya-Turnera, Duncana Granta i Leonarda Woolfa, którzy stanowili rdzeń koła intelektualnego znanego jako Bloomsbury Group.

Virginia rozpoczęła swoją karierę pisarską w 1905 dziennikarskim artykułem na temat Haworth (domu rodziny Brontë) dla "Times Literary Supplement".

W 1912 poślubiła Leonarda Woolfa, pisarza, urzędnika służby cywilnej i teoretyka politycznego. Wielu biografów uważa, iż małżeństwo Virginii z Leonardem było białym małżeństwem, jako że Virginia była lesbijką. W 1922 poznała i zakochała się w Vicie Sackville-West, z którą miała romans przez większość lat dwudziestych.

Jej pierwsza powieść, "The Voyage Out", została wydana w 1915 przez wydawnictwo jej przyrodniego brata, Gerald Duckworth and Company Ltd. Oryginalny tytuł brzmiał "Melymbrosia", jednak w związku z krytyką dotyczącą politycznego charakteru książki, Virginia Woolf wprowadziła zmiany w powieści włącznie z tytułem. Ta starsza wersja "The Voyage Out" została skompilowana i jest obecnie dostępna pod oryginalnym tytułem.

Większość jej prac została wydana przez firmę Hogarth Press, założoną przez nią i jej męża w 1917. Virginia Woolf została okrzyknięta jedną z największych powieściopisarek XX wieku i jedną z czołowych przedstawicielek modernistów, mimo że nie poważała niektórych artystów-modernistów.

Pod koniec 1940 Virginia miała kolejny silny atak nerwowy. Tym razem czuła, że nie jest w stanie wyzdrowieć. 28 marca 1941, w wieku 59 lat, napełniła kieszenie kamieniami i rzuciła się do rzeki Ouse, nieopodal jej domu w Rodmell. Pozostawiła dwa listy pożegnalne: jeden dla swojej siostry Vanessy, a drugi dla swojego męża [1] Dearest, I feel certain that I am going mad again. I feel we can't go through another of those terrible times. And I shan't recover this time. I begin to hear voices, and I can't concentrate. So I am doing what seems the best thing to do. You have given me the greatest possible happiness. You have been in every way all that anyone could be. I don't think two people could have been happier 'til this terrible disease came. I can't fight any longer. I know that I am spoiling your life, that without me you could work. And you will I know. You see I can't even write this properly. I can't read. What I want to say is I owe all the happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and incredibly good. I want to say that - everybody knows it. If anybody could have saved me it would have been you. Everything has gone from me but the certainty of your goodness. I can't go on spoiling your life any longer. I don't think two people could have been happier than we have been. ("Najdroższy, jestem pewna, że znowu nachodzi mnie szaleństwo. Czuję, że nie zdołamy przejść wspólnie przez ten okropny czas. Tym razem nie wyjdę z tego. Zaczynam słyszeć głosy i nie mogę się skoncentrować. Więc robię to, co wydaje się najsłuszniejsze. Dałeś mi największe wyobrażalne szczęście. Byłeś tak bardzo, jak tylko ktokolwiek byłby w stanie być. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogło być szczęśliwszymi, zanim nie pojawiła się ta straszna choroba. Nie mogę już dłużej walczyć, wiem że niszczę Ci życie, ale beze mnie mógłbyś pracować. I będziesz, wiem. Widzisz, nawet nie potrafię tego poprawnie napisać. Nie mogę czytać. Co chcę powiedzieć, to to, że zawdzięczam Ci całe szczęście mojego życia. Byłeś dla mnie niewiarygodnie cierpliwy i niezwykle dobry. Chcę to powiedzieć - wszyscy to wiedzą. Jeśli ktokolwiek mógłby mnie uratować, byłbyś to Ty. Wszystko mnie opuściło prócz przekonania o Twojej dobroci. Nie mogę dłużej niszczyć Twojego życia. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogło zaznać więcej szczęścia niż my. (tł. własne z uwzględnieniem, że w listach w j. polskim używa się dużych liter zwracając się do adresata) .

Jej nazwisko naziści niemieccy umieścili na liście wrogów III Rzeszy w tzw. Czarnej Księdze.

strona Virginii Woolf m.in. z autoportretem i filmikami o bliskich osobach Virginii w jej opisie

galeria zdjęć

Przypisy:
[1]: Dearest, I feel certain that I am going mad again. I feel we can't go through another of those terrible times. And I shan't recover this time. I begin to hear voices, and I can't concentrate. So I am doing what seems the best thing to do. You have given me the greatest possible happiness. You have been in every way all that anyone could be. I don't think two people could have been happier 'til this terrible disease came. I can't fight any longer. I know that I am spoiling your life, that without me you could work. And you will I know. You see I can't even write this properly. I can't read. What I want to say is I owe all the happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and incredibly good. I want to say that - everybody knows it. If anybody could have saved me it would have been you. Everything has gone from me but the certainty of your goodness. I can't go on spoiling your life any longer. I don't think two people could have been happier than we have been. ("Najdroższy, jestem pewna, że znowu nachodzi mnie szaleństwo. Czuję, że nie zdołamy przejść wspólnie przez ten okropny czas. Tym razem nie wyjdę z tego. Zaczynam słyszeć głosy i nie mogę się skoncentrować. Więc robię to, co wydaje się najsłuszniejsze. Dałeś mi największe wyobrażalne szczęście. Byłeś tak bardzo, jak tylko ktokolwiek byłby w stanie być. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogło być szczęśliwszymi, zanim nie pojawiła się ta straszna choroba. Nie mogę już dłużej walczyć, wiem że niszczę Ci życie, ale beze mnie mógłbyś pracować. I będziesz, wiem. Widzisz, nawet nie potrafię tego poprawnie napisać. Nie mogę czytać. Co chcę powiedzieć, to to, że zawdzięczam Ci całe szczęście mojego życia. Byłeś dla mnie niewiarygodnie cierpliwy i niezwykle dobry. Chcę to powiedzieć - wszyscy to wiedzą. Jeśli ktokolwiek mógłby mnie uratować, byłbyś to Ty. Wszystko mnie opuściło prócz przekonania o Twojej dobroci. Nie mogę dłużej niszczyć Twojego życia. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogło zaznać więcej szczęścia niż my. (tł. własne z uwzględnieniem, że w listach w j. polskim używa się dużych liter zwracając się do adresata)