o święta naiwności doskonałość nie istnieje

i nie ma czegoś takiego jak wspaniały charles 

charles bukowski

ten brzydal od wywlekania wszystkiego na wierzch

i rżnięcia tego co żywe

uspokoił się we mnie i przycichł

bukowski nie miał dobrego zdania o nikim

i rzadko kogoś kochał ale nic nie jest pewne

pozwalał sobie na wiele 

łamał normy

uwielbiał drążyć tematy pospolite

na swój sposób naprawiał amerykę

drutował jak dziurawy garnek

niecne dziurki zatykał palcem

inne nadziewał musztardą

także chlebem i solą 

pieścił śpiewem 

choć zasadniczo nie mógł wyciągnąć 

do końca 

żadnej arii 

on nawet gamy nie był w stanie

zanucić

niesłusznie mając wielkie mniemanie 

o swoim śpiewie

lecz kiedy życie obciągało mu

jego wrażliwą duszę

stawał do walki

rąbiąc leciał celnie po wszystkim 

tak by się nie poruszył 

żaden gnat żaden mięsień

szło mu o to by wyjść na swoje

nie pogrążając się w gniewie przez dziwki i alkohol

stosując tę metodę

o dziwo bukowski wyszedł i wszedł

tam gdzie trzeba

osiadł we mnie

czuję jego kciuk na karku

wbił się mocno

interpretacja faktu jest taka

że nie wolno zginać go niepotrzebnie

to dzięki charlsowi nie krzyczę

nie widzę potrzeby krzyku

do jasnej cholery

nie jestem płochą dzierlatką

wiem co umiem i piszę co wiem

wiersz może być zagadką

nie jest na pewno ciszą po skurczybyku

czytaj też:

KOMENTARZE