Laura Antonelli (28 listopada 1941 w Poli na Istrii

LOGOWANIE

Urodziła się 28 listopada 1941 w Poli na półwyspie Istria, wtedy w królestwie Włoch (obecnie miasto nazywa się Pula i należy do Chorwacji) jako Laura Antonaz. Wychowała się w Mediolanie, Genui i Neapolu. Nim stała się aktorką ukończyła studia wyższe i pracowała jako nauczycielka matematyki i gimnastyki w Rzymie.

Wyjątkowo ładna i zgrabna, brała udział w reklamach, zauważono ją w telewizyjnym kampanii reklamowej "Carosello", co w konsekwencji zaowocowało odkryciem jej przez kino. Zadebiutowała epizodem w filmie "Wspaniały rogacz" ("Il Magnifico cornuto", 1964) w reżyserii Antonio Pietranreliego u boku Ugo Tognazziego i Claudii Cardinale. W 1965 zagrała większą rolę w filmie "Le Sedicenni".

W latach 1967/1968 brała udział w siedmiu bardzo popularnych wtedy we Włoszech fotokomiksach. Wystąpiła też w niezbyt udanym filmie "Satyricon" (1968) wyreżyserwanym przez Gian Luigiego Polidoro jako konkurencyjnej adaptacji tekstu Petroniusza do "Satyricona" Federico Felliniego (1969). W 1971 zagrała kobietę-wiolonczellę w filmie "Kos-samczyk" ("Il Merlo maschio").

W wieku 30 lat miała na swoim koncie kilka komedii erotycznych i filmów kostiumowych takich jak "Wenus w futrze" ("Le Malizie di Venere", "Złośliwości Wenus", 1969), "Małżonkowie roku drugiego" w reżyserii Jean-Paula Rappeneau (1971, pierwszy film z Jean-Paulem Belmondo, główną rolę kobiecą zagrała Marlène Jobert), "Malizia" (1973) i "Szalony seks" ("Sesso matto", 1973). Za rolę gosposi Angeli zebrała wiele nagród m.in. Italian National Syndicate of Film Journalists dla najlepszej włoskiej aktorki.

W 1972 ponownie zagrała u boku Jean-Paula Belmondo w komedii "Doktor Popaul" i prywatnie na osiem lat związała się z francuskim gwiazdorem. Bardzo już wtedy popularna uważana była za symbol seksu włoskiego i międzynarodowego filmu. Przejęła pałeczkę po wielkich diwach włoskiego kina, Ginie Lollobrigidzie, Sophie Loren i Claudii Cardinale.

U Luchino Viscontiego zagrała w jego ostatnim, kostiumowym filmie "Niewinne" ("L'Innocente", 1976) u boku Giancarlo Gianniniego rolę poza swoim zwykłym emploi. W niezbyt udanej ekranizacji "Chorego z urojenia" (1979) zagrała razem z Alberto Sordim, Mariną Vlady i Bernardem Blier. W filmie "Miłosna pasja" ("Passione d'amore", 1981) Ettore Scoli razem z Bernardem Giraudeau, Jeanem-Louisem Trintignantem i - ponownie - Bernardem Blier. Jej pozycja ulubienicy publiczności w popularnych filmach wydawała się być ugruntowana.

Na początku lat 90. próbowała powtórzyć sukces "Malizii" i ponownie wcieliła się w seksowną gosposię. Producenci namówili ją do poprawienia przemijającej urody, lecz zabiegi nie udały się, wyszła z nich oszpecona. Wtedy zadecydowała o zakończeniu kariery, a sequel, który ją tyle kosztował, okazał się kompletną klapą.

W nocy z 27 na 28 kwietnia 1991 roku w jej domu znaleziono 36 gramów kokainy i aresztowano ją pod zarzutem handlu narkotykami. W areszcie spędziła kilka dni, później sąd skazał ją na trzy i pół roku więzienia. Straciła wszystko.

Przez kolejną dekadę walczyła w sądzie o sprawiedliwość, nie przyznając się do handlowania narkotykami. W 2000 Rzymski Sąd Apelacyjny przychylił się do jej wniosku i oczyścił ją z zarzutów, uznając ją jedynie za konsumentkę, co w ówczesnym prawie włoskim nie było uznawane za przestępstwo. Przyznano jej 108 tysięcy euro odszkodowania.

Kasacja wyroku i oczyszczenie imienia aktorki nastąpiły w 2007, lecz skandal przekreślił jej karierę na zawsze, co spowodowało, że załamała się psychicznie i na pewien okres trafiła do zakładu zamkniętego. Ostatnie lata życia spędziła w nędzy i zapomnieniu na utrzymaniu gminy Ladispoli blisko Rzymu, gdzie mieszkała.

Zmarła 22 czerwca 2015 roku na zawał serca w wieku 73 lat.