ZAŚWIATEM

rosochatą wierzbinę łęgami do boru

pomieszkiwał milkliwy diabołek minorum

z pokutliwą jazgotem babiną ad mortem

on dla niej półkadukiem ona mu półczortem

tam się ognia wyzbyli i nieba wyrzekli

jemu piekła nie trzeba bo się baba piekli

dusza jej opuszczona podziemna niewniebna

jednakowo aniołom biesom niepotrzebna

ale tyle ma z życia co sobie powarczy

aż tu raptem listopad przymrozkiem się zmarszczył

czy to zmarzła babina czy zmokła bo ścichła

za to wicher zawodził jak trąby Jerycha

świt się dźwigał ospale w witrażach gałęzi

w diabołkowych źrenicach bór z bólu się zwęził

chciał przytulić morduchnę skosmaconą deszczem

do duszy przemarzniętej a tam tylko przestrzeń

wiekuistość na drogę jak próchno w tobołek                                        

wziął i w pustce zaświatem rozwiał się diabołek 

czytaj też:

KOMENTARZE