Gdy życie w dupę daje kopa,

Gdy lepiej byłoby już nie żyć,

Ludzie cię mają za jełopa,

Chodzisz i walczysz, by w głos nie wyć,

To pomyśl, żeś nie sam na świecie,

Że ciepło ci i masz na leki,

Że tylko tak ci się dziś plecie,

Szkoda by było spać na wieki.

Życie procesem jest i kropka,

I raz na wozie, raz pod wozem,

Nie stosuj na ból bycia czopka, 

Nie wzywaj Boga, nie pomoże...

Bóg stworzył życie i się wypiął,

Taka już jego boska cecha,

Do dzieła taką metkę przypiął:

NIE MA GWARANCJI LOS CZŁOWIEKA.

Kiedy zużyje się, nikt nie wie,

Czy szczęścia zazna, trudno orzec,

Nie da się zmienić nic w potrzebie,

Nie dotrą do mnie żadne 'Boże!'

Niech sam się z życiem swym boryka,

Ja swoją wypełniłem rolę,

Być może tu i tam nie styka,

Lecz dołożyłem wolną wolę.

Moc znaków ustawiłem w drogach,

Na skrzyżowaniach dałem wybór,

Żeby człek sam już, na swych nogach,

Szedł, w głowie mając czuły przybór.

Ale mój wyrób na pół gwizdka,

Niby udany, a ma braki,

Dodaję więc ten strzępek świstka,

ŚWIATŁOŚĆ W ZAKRESIE SWYM, CIEMNIAKI.

Zamiast użalać się na los swój,

I faszerować lekarstwami,

Z życiem się swoim raczej oswój,

I stań się mędrcem nad głupcami.

Nie będzie łatwiej, lecz ciekawiej,

Nie żeby zaraz jak po płatkach,

Ale w starości nawet żwawiej,

Bo czasu coraz mniej dla dziadka.

Takie ci rady daję, ja, Bóg,

Nie marz o lepszym jutrze dzisiaj,

Nie bądź jak jaki dziwak-raróg,

Nic nie wymodlisz, silnik wysiadł.

Zwrotu nie przyjmie Pan i Stwórca,

I nie uwzględnia reklamacji,

Najwyżej-ś jest 'obrazoburca',

Po cóż ci zbędnych komplikacji?

Rano, gdy słońce patrzy w okno,

Wstań, zarzuć szlafrok, umyj zęby,

Nawet gdy pada, cóż to zmoknąć?

Myśl, twórz, umacniaj życia zręby!

Gdy tylko wpadniesz w rytm tworzenia,

Kiedy cię porwie flow pomysłów,

Doda ci siły moc mnożenia,

Tylko to sobie dziś uzmysłów. 

A kiedy raz nadejdzie jutro,

Po którym jutra już nie będzie,

To może innym będzie smutno,

Ty będziesz wszędzie, wszędzie, wszędzie...

*

Wiersz ten dedykuję pośmiertnie Michałowi Kobylińskiemu (10.2.1957-20.12.20), nick: Asasello (As), nick: Gil Gilling (Gil), poecie, ojcu-założycielowi pierwszej polskiej poetyckiej grupy dyskusyjnej w necie pl.hum.poezja, fotografowi wydarzeń poetyckich, zlotów i Nocy Poetów, prywatnie koledze, wtedy, gdyśmy się kolegowali, przyjaźnili, mężowi †Kasi Kobylińskiej, też poetce php, nick: KasiaKam, nick: Dziudzia Gilling (Dziudzia).  

Pogrzeb na Starych Powązkach, który odbył się 30 grudnia 2020 r., zarejestrował i udostępnił na stronie MOC POETÓW DLA GILA na fb autor filmu Michał Adaszewski:

"Michał, na pl.hum.poezja znany jako Asasello czyli As i na portalu nieszuflada.pl jako Gil Gilling, był – i jest – dla środowisk literackich bardzo ważną osobą. Charakterystyczny, rozpoznawalny po nieodłącznym aparacie, zwykle w dobrym humorze – łatwo zapadał w pamięć, nawet jeśli spotkało się go tylko raz czy dwa. Był wszędzie obecny, na wszystkich imprezach literackich, konkursach poetyckich, zlotach i galach. Jakby żadne wydarzenie nie mogło odbyć się bez niego. Przez kilka lat obfotografowywał je wszystkie, część z nich również opisał. Zostawił po sobie co najmniej kilkaset wierszy i pewnie kilkadziesiąt tysięcy zdjęć z imprez poetyckich. Stworzony przez niego serwis gilling.info był jedyny w swoim rodzaju – nikt nie zrobił niczego podobnego ani wcześniej, ani później".

Aneta Kamińska, fragment pożegnania Michała Kobylińskiego podczas jego pogrzebu.

Michał Kobyliński (ps. Gi Gilling, ur. 1957 w Warszawie, zm. 20 grudnia 2020) - polski poeta, slamer, fotograf, dokumentalista życia poetyckiego w Polsce w pierwszej dekadzie XXI w. Zwycięzca kilkunastu slamów poetyckich i kilkudziesięciu turniejów 1 wiersza i innych konkursów literackich.

Wybór spośród kilkuset jego wierszy (a może ponad tysiąca) ukazał się w 2006 jako tom zatytułowany "Gil Gilling".

czytaj też:

KOMENTARZE