Alphonse de Lamartine, właśc. Alphonse Marie Louis de Prat de Lamartine (21 października 1790 w Mâcon - 28 lutego 1869 w Paryżu) - polityk, pacyfista i pisarz, tradycyjnie uważany za pierwszego twórcę francuskiego romantyzmu.

Urodził się w Burgundii w rodzinie francuskiej prowincjonalnej arystokracji. W późniejszym czasie uznany za pierwszego i chyba najbardziej znaczącego francuskiego poetę romantycznego Lamartine wychowany został przez gorliwych katolików, ale z czasem sam uznał się za panteistę.

W pewnym momencie coraz większą rolę w jego życiu zaczynała odgrywać polityka, w którą zaangażował się po stronie ruchów republikańskich i rewolucyjnych. Był jednym z przywódców rewolucji roku 1848, kiedy obalono króla Ludwika Filipa i proklamowano II Republikę. Lamartine pełnił w niej od 24 lutego do 11 maja 1848 funkcję ministra spraw zagranicznych. Między majem a czerwcem 1848 Lamartine zasiadał w Komisji Wykonawczej, która odgrywała rolę kolegialnej głowy państwa. Nawoływał wtedy do zniesienia niewolnictwa i kary śmierci. Skłaniał się też wyraźnie do idei demokracji i pacyfizmu.

Zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich pod koniec roku 1848, stając między innymi przeciwko bratankowi Napoleona I Ludwikowi Napoleonowi Bonaparte, powołując się w tym ostatnim przypadku na fakt, iż prezydentem, wedle nowego prawa, nie może zostać ktoś, kto kiedykolwiek utracił francuskie obywatelstwo (Ludwik Napoleon był zaś wygnany kilkakrotnie z kraju), ale ten argument nie został przyjęty. Licząc, że Ludwik Napoleon nie zdobędzie wymaganej większości 1/3 głosów powszechnych, Lamartine wierzył, że dzięki swej popularności i elokwencji zostanie bez trudu wybrany przez Zgromadzenie Narodowe. Mimo to Ludwik Napoleon wygrał wybory przytłaczającą, sięgającą ponad 70%, przewagą głosów, a Lamartine w ostatniej chwili wycofał swoją kandydaturę, uzyskując wszakże kilkanaście tysięcy głosów.

(z Wiki)