Emily Dickinson: [To nie jest tak, że Śmierć]

To nie jest tak, że Śmierć nas boli...

To Życie - bardziej nam doskwiera -

A Umieranie - dzieje się powoli -

Zupełnie inny Rodzaj Drzwi otwiera -

Jest w Zwyczaju wędrownego Ptaka,

Że szykuje się do lotu przed Mrozami -

W Południowych Szerokościach szuka lata -

My - jesteśmy zostającymi Ptakami.

Drżąc, siedzimy u drzwi Gospodarza -

Aż nam rzuci od niechcenia Okruch

I wśród Śniegów czekamy zmiłowania,

Nim nas wezwie z naszym Pierzem do Domu.

(tł. Ela Binswanger)

*

Emily Dickinson: [Nie to, że Umieranie]

Nie to, że Umieranie boli

Bardziej niż Życie - na pewno

Boli jednak inaczej - to Ból,

Który dzieje się za Drzwiami - na Zewnątrz -

To - Obyczaj Południowy - Ptaka,

Który leci ku cieplejszym Rajom

Jeszcze zanim Mróz ściśnie - gdy my -

To te Ptaki, które - zostają -

Które drżą pod wrotami Zagrody

I czekają na niechętny Okruch -

Póki Śniegi litościwe - Upierzeniu

Nie przemówią wreszcie do rozsądku -

(tł. Stanisław Barańczak)

*

Emily Dickinson: [To nie Umieranie]

To nie Umieranie rani nas tak bardzo -

To Życie - ono bardziej rani -

Lecz Umieranie - to inny sposób -

Z Tych, Co za Drzwiami -

Południowy Zwyczaj - Ptak -

Który zanim nastaną Mrozy -

Przystaje na lepszą Szerokość -

My - to Ptaki - co zostają. 

Drżący, wokół drzwi Gospodarza -

Jego łaskawych Okruchów -

Żądamy - aż litościwe Śniegi

Nakłonią nasze Pióra do Domu

(tł. Jerzy Danielewicz) 

*

Emily Dickinson: [Nie o to chodzi, że Śmierć]

Nie o to chodzi, że Śmierć doskwiera -

Rzecz w tym, że Życie – bardziej boli –

Lecz Umieranie – to inna sfera –

To przejście za bramę niedoli –

Przed pierwszym mrozem – Ptaki bez liku

Mkną na południe i szukają

Bardziej przychylnych Równoleżników –

My – to te Ptaki – co Zostają.

Lamentujemy u drzwi Gospodarstw –

Choć Włodarz skąpi kęsu Chleba –

I drżymy z zimna – aż Śnieg łaskawy

Zaprosi Pióra wprost do Nieba.

(tł. Janusz Solarz)

*

Emily Dickinson: ['Tis not that Dying]

'Tis not that Dying hurts us so -

'Tis Living - hurts us more -

But Dying - is a different way -

A Kind behind the Door -

The Southern Custom - of the Bird -

That ere the Frosts are due -

Accepts a better Latitude -

We - are the Birds - that stay.

The Shiverers round Farmer's doors -

For whose reluctant Crumb -

We stipulate - till pitying Snows

Persuade our Feathers Home

~ 1862, poem 335

Emily Dickinson (10 grudnia 1830 w Amherst w stanie Massachusetts -  15 maja 1886 tamże)

„Emily Dickinson spędziła ostatnie dwadzieścia lat swojego życia zamknięta w swoim pokoju. Zawsze nosiła białe ubrania, cierpiała nieustannie na uporczywe migreny i prosiła o pochowanie jej w białej trumnie o zapachu wanilii”. (cytat z artykułu Valerii Sabater „Emily Dickinson i jej wewnętrzne demony zakłócające spokój”)

ilustracja: kolaż-portret poetki autorstwa Małgorzaty Wandasiewicz