William Wordsworth: Żonkile

(tł. Maria Korytowska)

Sam jako chmura wędrowałem 

Co nad wzgórzem, doliną płynie 

Gdy wielki nagle tłum ujrzałem 

Natłok - złotożółtych żonkili. 

Podług jeziora, pod drzewami 

Chwiały się z bryzy podmuchami. 

Ciągnęły się jak Mlecznej Drogi 

Gwiazdy, błyskały i mrugały 

I długą linią wzdłuż zatoki 

Tysiącem złotych głów kiwały: 

Z dziesięć tysięcy w jednej chwili 

Ujrzałem radosnych żonkili. 

Tańczyły fale obok nich 

Ale, tak jak one, nie lśniły. 

Czyż w tej radosnej kompanii 

Poeta mógł nie być szczęśliwy? 

Patrzałem, lecz zrazu nie zgadłem 

Jakie bogactwo mi przypadło. 

Dziś często, gdy leżę na sofie 

W tęsknym, leniwym zamyśleniu, 

Błysną przed mym wewnętrznem okiem, 

Co szczęściem jest w osamotnieniu; 

Serce napełnią rozkoszami 

A ono - tańczy z żonkilami.

William Wordsworth: Żonkile

(tł. Maciej Froński)

Sam wędrowałem, jak obłoczek

Często sam płynie przez przestworza,

Gdy nagle widok mnie zaskoczył

Złotych żonkili tłumu, morza;

Od wód jeziora aż po drzewa

Tańczyły - wiatr im w takt powiewał.

Doprawdy, był to widok miły:

Jak Drogi Mlecznej pasek biały,

Linę bez końca utworzyły

Na brzeg zatoki długą cały:

Dziesięć tysięcy w rytm miarowy

Wznosiło z wdziękiem złote głowy.

Tańczył też zastęp fal, niestety,

Nie tak wesoło, jak żonkile:

Lecz nie zmartwiło to poety,

I tak radości doznał tyle:

Nie odrywałem od nich oka;

Dziś wiem, jak cenny był to pokaz:

Bo często, leżąc w gabinecie,

Gdy melancholia przy mnie gości,

Wspominam sobie owo kwiecie,

I jest to szczęście samotności,

Wtedy, radością wypełnione,

Tańczy me serce, a z nim - one!

William Wordsworth: Żonkile

(tł. Agnieszka Fulińska)

Błądząc samotny jak obłoki, 

Gdzie wzgórze się w dolinę chyli, 

Ujrzałem nagle łan szeroki, 

Złocistych istny tłum żonkili. 

Nad brzegiem stawu, pod listowiem 

W taniec je porwał wiatru powiew. 

Jak gwiazdy jasne, niezliczone, 

Na mlecznej drodze migotliwe 

Ciągnęły się przede mną w stronę 

Morskiego brzegu z fal przypływem. 

Patrzyłem jak w rozkołysanie 

Unosił je wiosenny taniec. 

Od tańca fal weselsza przecie 

Była perlista zieleń wiosny; 

Trudno nie cieszyć się poecie 

Z kompanów rzeszy tak radosnych! 

W zachwycie nie pojąłem jeszcze, 

Jak wielkim skarbem zmysły pieszczę: 

Gdy bowiem smutek tylko wokół, 

Nastrój posępny u mnie gości, 

One błyskają w myśli mroku 

Jako osłoda samotności; 

Serce już żalem się nie mami, 

Lecz tańczy razem z żonkilami.

William Wordsworth: Żonkile

(tł. Tomasz Krzykała)

Wędrowałem samotnie niczym chmura

Płynąca ponad dolinami i omiatająca wzgórza,

Kiedy nagle ujrzałem żółty tuman,

Całą łąkę falującą w złotych żonkilach;

Obok jeziora, pod drzewami,

Pląsającą, trzepoczącą z wiatru powiewami.

Z niesłabnącą siłą błyszczały te kwiaty jak gwiazdy

Migoczące nocą gdzieś na mlecznej drodze,

Linią bez końca rozciągnięte po horyzont blady

Wzdłuż brzegu biegnące w dal przy zatoce:

Dziesięć tysięcy od razu widziałem za jednym spojrzeniem,

Pochylających główki i zajętych swym tańcem.

Fale poniżej nich też w tańcu pląsały, ale kwiaty

Przewyższały połyskliwe fale swą radością:-

I poeta bez zadumy był szczęśliwy cały

Gdy czas spędzał z tak wesołą i pogodną kompanią:

Patrzyłem wciąż i patrzyłem, ale nie przeczuwałem

Jakim bogactwem, tak patrząc faktycznie się napawałem:

Bo często później kiedy byłem w domu

W nastroju przygnębienia, chłodu i obcości,

Znów widziałem tamte kwiaty przyniesione we wspomnieniu

Które jest błogosławieństwem samotności,

I znów się skrzy moje serce ich radosnymi pląsami,

I znów tańczę z żonkilami.

William Wordsworth: ŻONKILE

(tł. Bożena Iwankiewicz)

Wędrowałem jak chmura samotna

Unoszona wysoko nad dolinami i wzgórzami

Aż tu nagle rzesza ogromna,

Hostie złotych żonkili; przed oczami

Pod drzewami, nad jeziorem,

Na wietrze tańczą z ferworem.

Jak gwiazdy, co świecą rozlegle

I migoczą na drodze mlecznej,

Ustawione w niekończącej się kolejce

Wzdłuż zatoki linii nadbrzeżnej:

Dziesięć tysięcy na oka pierwszy rzut,

Podrygujących w tańcu, żwawych głów.

Fale obok nich tańczyły; ale...

Te w radości, fale lśniące prześcigały:

Poeta też nie mógł nie być w szale ,

W towarzystwie aż tak rozszalałym:

Patrzyłem - i patrzyłem - ale nie myślałem wiele

Jakie bogactwo ziściło mi to przedstawienie:

Często leżę na kanapie

W zamyśleniu lub bezmyślności,

Mym trzecim okiem błyski łapię,

Co jest błogością samotności;

I wtedy moje serce napełnia się rozkoszami,

I tańczy z żonkilami.

czytaj też:

KOMENTARZE