Anne Sexton: Dotyk

Przez miesiące moja ręka tkwiła

w blaszanej puszce. Poręcz metra i tyle.

Może jest poturbowana, pomyślałam,

i dlatego ją zatrzaśnięto.

Można z niej wyczytać czas, pomyślałam,

niczym z zegarka, z tych pięciu kostek

i cienkich podskórnych żyłek.

Leżała tam jak nieprzytomna kobieta,

karmiona przez rurki, których nie była świadoma.

Ręka skuliła się,

jak mały gołąbek grzywacz,

który schronił się w bezpiecznej kryjówce.

Odwróciłam ją dłonią do góry, wyglądała staro,

jej linie były cienkie jak ściegi nitki spod igły

zszywającej ją z palcami.

W niektórych miejscach była tłusta, miękka i ślepa.

Wyraźnie podatna na zranienia.

A wszystko to jest metaforą.

Zwyczajna ręka - całkiem sama

wobec czegoś, czego można dotknąć

i co dotknie ją w odpowiedzi.

Moja suczka tego nie zrobi.

Merda ogonem na żaby w bajorku.

Niczym się nie różnię od puszki psiej karmy.

Pies jest właścicielem własnego głodu.

Moje siostry tego nie zrobią.

Żyją szkolnym życiem jeśli nie liczyć obciążeń

i łez spływających niczym oranżada.

Mój ojciec tego nie zrobi.

Wraca do domu i nawet nocą

żyje w mechanizmie zrobionym przez moją matkę

i dobrze naoliwionym przez swoją pracę, swoją pracę.

Problem jest w tym,

że pozwoliłam, aby moje gesty zamarły.

Problem nie był

w kuchni, ani w tulipanach,

ale tylko w mojej głowie, mojej głowie.

Potem wszystko to stało się historią.

Twoja ręka znalazła moją.

Życie runęło do moich palców skrzepami krwi.

O, mój budowniczy,

palce odbudowują się.

Tańczą z twoimi.

Tańczą na mansardzie i w Wiedniu.

Moja ręka żyje w całej Ameryce.

Nawet śmierć jej nie powstrzyma,

śmierć przelewająca swoją krew.

Nic jej nie powstrzyma, bo to jest królestwo,

a królestwo nadchodzi.

(tł. Ela Binswanger)

*

Anne Sexton: The Touch

For months my hand was sealed off

in a tin box. Nothing was there but the subway railings.

Perhaps it is bruised, I thought,

and that is why they have locked it up.

You could tell time by this, I thought,

like a clock, by its five knuckles

and the thin underground veins.

It lay there like an unconscious woman

fed by tubes she knew not of.

The hand had collapse,

a small wood pigeon

that had gone into seclusion.

I turned it over and the palm was old,

its lines traced like fine needlepoint

and stitched up into fingers.

It was fat and soft and blind in places.

Nothing but vulnerable.

And all this is metaphor.

An ordinary hand -- just lonely

for something to touch

that touches back.

The dog won't do it.

Her tail wags in the swamp for a frog.

I'm no better than a case of dog food.

She owns her own hunger.

My sisters won't do it.

They live in school except for buttons

and tears running down like lemonade.

My father won't do it.

He comes in the house and even at night

he lives in a machine made by my mother

and well oiled by his job, his job.

The trouble is

that I'd let my gestures freeze.

The trouble was not

in the kitchen or the tulips

but only in my head, my head.

Then all this became history.

Your hand found mine.

Life rushed to my fingers like a blood clot.

Oh, my carpenter,

the fingers are rebuilt.

They dance with yours.

They dance in the attic and in Vienna.

My hand is alive all over America.

Not even death will stop it,

death shedding her blood.

Nothing will stop it, for this is the kingdom

and the kingdom come.

published in 1969

dotyk

Moja ręka pozostawała odizolowana przez miesiące

w puszce. Nie było tam nic poza barami w metrze.

Może jest posiniaczona, pomyślałem,

i dlatego ją zamknęli.

Ale kiedy spojrzałem, było cicho.

Można by tym zmierzyć czas, pomyślałem,

jak zegarek, za pięć knykci

i drobne żyły podziemne.

Leżała tam, jak nieprzytomna kobieta,

karmiona rurkami, których nie zna.

Ręka opadła,

mały dziki gołąb

wejście do aresztu.

Odwróciłem go i dłoń była stara,

z drobno haftowanymi liniami

i szwy biegnące w górę palców.

Było grube, miękkie i miejscami ślepe.

Po prostu bezbronny.

A wszystko to jest metaforą.

Zwykła dłoń, tylko tęsknota

dotknąć czegoś, co może powrócić

dotyk.

Suka tego nie zrobi.

Macha ogonem na bagnach, szukając żaby.

Nie jestem lepszy od puszki karmy dla psów.

Jest właścicielką własnego głodu.

Moje siostry tego nie zrobią.

Mieszkają w szkole, z wyjątkiem boyów hotelowych

i łzy płynące jak lemoniada.

Mój ojciec tego nie zrobi.

Przychodzi z domem i nawet w nocy

żyje w maszynie, którą zbudowała moja mama

i dobrze naoliwiona swoją pracą, swoją pracą.

Problem polega na tym

że pozwoliłem swoim gestom zastygnąć.

Problem nie był

w kuchni lub w tulipanach,

tylko w mojej głowie, mojej głowie.

Potem wszystko było historią.

Twoja dłoń odnalazła moją.

Życie spłynęło mi do palców niczym skrzep.

O mój cieśla,

Te palce są już zrekonstruowane.

Tańczą z twoimi.

Tańczą już na poddaszu i w Wiedniu.

Moja ręka obejmuje całą Amerykę.

Nawet śmierć nie jest w stanie tego zatrzymać,

śmierć rozlewająca swą krew.

Nic jej nie powstrzyma, bo to jest królestwo

i ostateczny wyrok.