A telewizor w domu jest? - Dzienniki Telewizyjne Iwony Siwek-Front

LOGOWANIE

Dzienniki telewizyjne mogą być zwykłymi dziennikami telewizyjnymi, czyli Wiadomościami, Faktami, Wydarzeniami, ogólnie przekazem aktualności... ale mogą też być niezwykłymi dziennikami telewizyjnymi, Dziennikami Telewizyjnymi Iwony Siwek-Front. Wtedy są przetworzoną na sztukę kroniką telewizji. Iwona SF porusza się swobodnie w wielu dziedzinach sztuki. W domu, wieczorami, do późnych godzin nocnych, uprawia swoiste kronikarstwo telewizyjne.

Co w telewizji leci w formie niekończącego się filmu o świecie, to Iwona SF ogląda. Zależnie od czasu i humoru, czy to na wyrywki, czy ciurkiem. I utrwala w formie niemal na żywo powstających rysunków spuentowanych jednym bądź kilkoma bonmotami sprowadzającymi satyrycznie zobrazowaną sytuację w punkt. Ten swój specyficzny dyskurs z telewizją prowadzi od dobrych 15 lat.

Inspiracją do rysunku może być wszystko, wiadomości, debaty, seriale, filmy fabularne... publicystyka i rozrywka, propaganda i reklama... Trudno sobie wyobrazić dzisiejszy świat bez teleprzeobrazowywania... I pomyśleć, telewizja nie ma jeszcze nawet stu lat. W styczniu 1928 roku inżynier Ernst F.W. Alexanderson i jego zespół wyemitowali live z General Electric's Radio Laboratories in Schenectady (New York) obraz, który dotarł do trzech istniejących wówczas odbiorników telewizyjnych. Obraz ten to mężczyzna, który zdjął okulary, założył je ponownie i puścił dym z papierosa... Tyle.

Dziś telewizję oglądają miliardy telewidzów i telewidzek. Przepastne archiwa telewizyjne gromadzą nieprzebrane ilości nagranego materiału, filmoteki puchną od filmów, serwery rozgrzewają się od ilości przechowywanych dokumentów. Kto to może obejrzeć? Ogarnąć? Te niezliczone strumienie sfilmowanego świata?

Iwona także ogląda telewizję. Jak wszyscy. Tyle, że na swój sposób, interaktywnie. Interkonstruktywnie. Nie jako zwykła telewidzka, ale jako artysta... Tak, tak, artysta, artysta, zawsze używa męskiej formy, artysta to artysta: Jestem wolnym artystą, niezależnym od krytyki, stanowisk, nagród..., notuje w swoich Dziennikach Telewizyjnych w jeden dzień, w inny zaś: Artystą się zostaje 10 lat po śmierci.

Jakby nie było, za sprawą jej rysunków można telewizyjnemu zalewowi powiedzieć STOP! I zatrzymać się na wybranym kadrze. Uchwyconym na telewizyjne gorąco w trakcie dziania się, przeobrażonym na żywo satyrycznie, podpisanym spontanicznie sarkastycznie: Zaległe becikowe będzie zapłacone, w nieskończoność wygłasza swoją niespełnialną obietnicę ludzik-polityk do wzburzonych ludzików-manifestantek. Będzie napływać nadal ciepłe powietrze. Będzie padać deszcz. W Karpatach ok. 15 cm puchu, niewybrzmiewa utrwalona rysunkiem absurdalna prognoza pogody...

Po co ty się z tym herbatnikiem zadawałaś?, pyta Iwona-artysta na innym rysunku. I gdzie indziej konstatuje: Nierozsądni ludzie lubią utrudniać życie. Popółnocne kartki z Dziennika cechuje dodatkowa śmiałość, wszak teledzieciaki od dawna po Dobranocce: Od dzisiaj w domu ma być cisza i kefir, zawiera jedna chmurka, Zgubią nas te dziwki, dopowiada druga z przeciwległego rogu. I podpis: TVP1, 00:19, 4.VI.12. Zawsze jest. Zawsze precyzyjny. Po kronikarsku, solidnie.

Ludzie i ludziki, tryby i trybiki, zwierzęta i zwierząteczka, wszystko łączy się ze wszystkim, wszystko dzieli i rozdziela, szybko i dopracowanie, długopisem i flamastrem, kolorowo i monochromatycznie, czy ktoś kiedyś poświęcił telewizji tyle uwagi? Czy jakiś artysta oddał swoim kolegom-twórcom telewizyjnym taki interkreatywny ukłon? Na jednym z kartek Dziennika dialog: Dlaczego kłamałaś? - To skomplikowane. I na tym samym rysunku: A telewizor pani w domu ma?

*

W przygotowaniu wydanie albumowe Dzienników Telewizyjnych Iwony Siwek-Front z tym wstępem. W najnowszym wydaniu "Lampy" obszerny wywiad z ich autorką.

*

Początki telewizji w Polsce Ludowej:

*

Historia Dziennika Telewizyjnego i Wiadomości TVP1: