Powszechnie uważa się, że to Jean Paul Sartre przemienił Simone de Beauvoir ze statecznej córki francuskiej burżuazji w niezależną myślicielkę. Nie jest to jednak prawda - Sartre jedynie zachęcił ją do tego.

Sartre uważał, że małżeństwo byłoby dla niej pułapką. Podziwiał w Simone rys Walkirii i miał nadzieję, że nigdy go nie straci. Zapewniał Beauvoir, że da jej wszystko, co tylko będzie mógł. Jedyną rzeczą, której nie mógł jej ofiarować, był on sam. Potrzebował wolności. Nie była to obezwładniająca namiętność - przyznała w dzienniku - ale jest to szczęście. Najbardziej ekscytujące było poczucie, że dzięki niemu odnalazła siebie. Sartre nie wspominał o małżeństwie, zamiast tego zaproponował umowę, początkowo na dwa lata. Sartre od początku wyraźnie zaznaczył, że nie jest zainteresowany monogamią. Odradzał to również Simone. Miłość między nimi nazywał konieczną. Byli "tego samego gatunku" i mieli kochać się aż do śmierci, ale nie powinni wyrzekać się miłości "przypadkowych", czyli drugorzędnych. Sartre wierzył głęboko, że w miłości nie chodzi o posiadanie. Gdy Beauvoir podniosła drażliwy temat zazdrości, odparł, że jeśli będą sobie mówić wszystko, jedno nie poczuje się nigdy wyłączone z życia drugiego. I tak też się stało.

Simone mieszkała w Paryżu w pokoju wynajmowanym od własnej babki, Sartre odbywał służbę wojskową. Gdy przepadł planowany przez Sartre’a wyjazd do Japonii, w marcu 1931 przyjął miejsce w liceum w Hawrze. Tydzień później Simone dowiedziała się, że przydzielono ją do szkoły w Marsylii. Gdyby zostali małżeństwem, dostaliby posady w jednym mieście. Beauvoir wiedziała, co Sartre naprawdę myśli o małżeństwie. Wiedziała, że Sartre przechodzi kryzys. Rozwiały się jego marzenia o pracy w egzotycznym miejscu i groziło mu wieloletnie nauczanie na prowincji. Przejście do kategorii ludzi żonatych byłoby jeszcze jednym wyrzeczeniem - napisała Simone - najbardziej elementarna przezorność zakazywała mi wyboru przyszłości, którą mogłyby zatruć [wyrzuty sumienia]. Simone wybrała przyszłość mniej konwencjonalną. Zrewidowali swój dwuletni pakt. Przedłużyli go na całe życie.

W 1931 nauczała w liceum w Rouen, gdzie zaprzyjaźniła się z jedną ze swoich uczennic, mieszkających w internacie - Olgą Kossakiewicz. Siedemnastoletnia Olga była zauroczona swoją dwudziestotrzyletnią panią profesor od filozofii - młodą, piękną i, w przeciwieństwie do reszty nauczycielek, zawsze umalowaną i elegancką. Panna de Beauvoir tryskała energią i sprawiała wrażenie osoby, która wie wszystko i przeczytała wszystko. Dla Olgi, która w internacie czuła się jak w potrzasku, nauczycielka była oknem na świat. W październiku 1935 za zgodą rodziców Olgi Sartre i Beauvoir wynajęli dla Kossakiewicz pokój. Takie były początki "tria" Ich relacje nabrały nowego charakteru - zostały kochankami. Sartre uwodził Olgę od dawna, a teraz stał się jej mentorem. Z czasem do towarzystwa dołączył Jacques-Laurent Bost.

Dopiero w 1939 de Beauvoir i Sartre przenieśli się do Paryża. W 1943 de Beauvoir opublikowała swoją pierwszą książkę "L’Invitée", która opisuje jej kuriozalny "czworokąt uczuciowy". Ta skandalizująca książka odniosła sukces. Jednocześnie usunięto de Beauvoir z zawodu nauczycielki z powodu związku homoseksualnego z jedną z jej uczennic. Podjęła pracę w radiu.

Z Sartre’em i Albertem Camusem założyli gazetę Les Temps modernes, której celem było propagowanie egzystencjalizmu poprzez współczesne dzieła literackie. De Beauvoir publikowała artykuły, wyrażające jej zaangażowanie dla ateizmu i komunizmu. Stała się sławna i bogata, odbyła liczne podróże, m.in. do Chile, Chin i ZSRR (gdzie poznała takich ludzi jak: Fidel Castro, Che Guevara, Mao Zedong, Richard Wright). W USA zakochała się w pisarzu Nelsonie Algrenie (zachowało się 300 miłosnych listów do niego). De Beauvoir została pochowana z pierścionkiem od Algrena na ręku.

W 1949 jej najważniejsze dzieło, "Druga płeć" ("Le Deuxième sexe"), odniosło ogromny sukces: w ciągu pierwszego tygodnia sprzedano ponad 20 000 egzemplarzy. Książka zyskała akceptację uczonych, w tym antropologa Claude Lévi-Straussa. Druga płeć stała się jednym z głównych dzieł drugofalowego feminizmu. Na jej podstawie ufundował się nurt feminizmu egzystencjalnego (kontynuowany m.in. przez Élisabeth Badinter). Druga płeć jest ważna dla całej filozofii feministycznej.

Zmarła 14 kwietnia 1986 w Paryżu. Została uroczyście odprowadzona przez tłumy kobiet i pochowana obok Sartre’a na cmentarzu Montparnasse.


"Życiem jednostki nie rządzi żadne seksualne przeznaczenie; na odwrót, erotyzm jednostki wyraża jej ogólną postawę wobec istnienia."

"Większość ludzi zadowala się mitami, tanim poczuciem wieczności, absolutem w kieszonkowym wydaniu."

"Rodzić mięso armatnie, niewolnika i ofiary to nie to samo, co rodzić wolnych ludzi."

"Kobiety nie umieją logicznie rozumować nie wskutek rzekomej wady mózgu, lecz dlatego, że nie zmusiła ich do rozumowania praktyka życia. Myśl jest dla nich raczej zabawą niż narzędziem. Nawet inteligentne, wrażliwe i szczere nie potrafią - z braku wprawy intelektualnej - bronić swoich poglądów i wyciągać wniosków. I dlatego mąż, nawet znacznie przeciętniejszy od żony, z łatwością uzyska przewagę; potrafi udowodnić, że ma rację, nawet jeśli jej nie ma."