W Dzień Kota pamięci tamtych kotów

LOGOWANIE

Kochamy koty, prawda? Koty, psy, kanarki... Kochamy. Ale powinniśmy wszystkie zwierzęta szanować ze szczególnym uwzględnieniem tych, którymi się karmimy (i którymi karmimy nasze kochane psy i koty...). Nasz stosunek do zwierząt jest miarą naszego człowieczeństwa. Jeżeli nasze zwierzęta hodowlane są traktowane jak przedmioty a nie żywe czujące istoty, to świadczy to jak najgorzej o nas i czasach w jakich żyjemy.

Ostatnio bardzo żywy sprzeciw społeczeństwa wywołało zabicie na oczach dzieci młodej żyrafy-samca w duńskim ogrodzie zoologicznym. Owszem, musimy dzieci uczyć tego, że łańcuch pokarmowy ustanowiony przez naturę tego wymaga. Lew musi zabić żyrafę, żeby przeżyć i żeby przeżyło jego potomstwo. Ale lew poluje na żyrafę. To jest normalne.

W ogrodzie zoologicznym żadne zwierzę nie ma normalnego życia. Dlatego ogrody zoologiczne to przeżytek. Ale jak ratować gatunki, którym - z powodu zbyt wielkiej i stale rosnącej liczby ludzi - grozi wyginięcie? Nie wiem. Jak wykarmiać miliardy ludzi z poszanowaniem praw natury? Nie wiem. Wiem za to tym bardziej, że żyjemy w czasach nienormalnych.

Jestem przekonana, że - o ile rozwój zmierza od czasów gorszych do lepszych (bo różne są teorie na ten temat) - kiedyś nasz stosunek do zwierząt zostanie tak samo potępiony, jak my dziś potępiamy np. walki gladiatorów a zaczynamy potępiać corridę.

Wiem, niektórzy wzruszą ramionami, czasy są jakie są, a zabijać zwierzęta się musi. To prawda, ale nie należy ich traktować przedmiotowo. O tym mówię. Bo:

Jak dalece nasz stosunek do zwierząt odzwierciedla nasz stosunek do siebie samych, ludzi do ludzi, opisuje największy bodaj kronikarz czasów nazizmu, Victor Klemperer, autor dzienników pisanych w latach 1933-1945, w książce "LTI. Notatnik filologa". LTI to skrót od Lingua Tertii Imperii, Język Trzeciej Rzeszy, a skrót, bo właśnie wtedy ludzie, naziści, bardzo chętnie używali skrótów w ramach "organizacji" języka. "Organizacja" to jeszcze jedno ulubione, nadużyte, słowo czasów Hitlera i nazizmu.

Oto fragment o stosunku Niemców hitlerowskich do kotów, bo o ile wiemy, jak wyglądał do ludzi, o tyle rzadziej wiemy, jak wyglądał do domowych zwierząt tych ludzi:

Chęć ogarnięcia swoim wpływem całości życia spowodowała nadmierny rozwój struktury organizacyjnej, która objęła nawet małe szkraby - ba, nawet koty: nie mogłem już wpłacać składek do Towarzystwa Opieki nad Kotami, ponieważ w biuletynie "Deutsches Katzenwesen" ("Niemieckie Kociarstwo") - tak właśnie nazywał się teraz przemieniony w organ partyjny biuletyn Towarzystwa - nie było już miejsca dla stworzeń, które się sprzeniewierzyły własnej rasie i przebywały u Żydów.

Zresztą później odebrano nam nasze zwierzęta domowe: psy, koty, a nawet kanarki, i zabito je. Działo się to nie w pojedynczych przypadkach i z powodów wyjątkowo sadystycznych, lecz oficjalnie i systematycznie, i jest to jedno z okrucieństw, którymi nie zajmował się żaden proces norymberski, a za które - gdyby to było w mojej mocy - wzniósłbym niebosiężną szubienicę, choćby mnie to miało kosztować szczęśliwość wieczną.

"LTI. Notatniki filologa" spisane zostały przez ich autora w roku 1946, gdy bilans wojny już był w zasadzie znany, wydano je w 1947 roku (po polsku w 1983 roku).

Victor Klemperer dzięki pomocy swojej żony, Evy, która zgodnie z prawem nazistowskim była "aryjką", pomocy wielu innych ludzi a także szczęśliwym przypadkom i mimo okropnościom wojny, przeżył i dał świadectwo, choć ukazania się Dzienników nie doczekał, zmarł w 1960 roku, a Dzienniki w Niemczech, dzięki jego drugiej żonie, germanistce, Hadwig Kirchner (pierwsza zmarła w 1951 roku) ukazały się w 1995 roku. Po czym w wielu tłumaczeniach. Także po polsku.

Biogram Victora Klemperera w Wikipedii po polsku i po niemiecku.

PS. Jako zdjęcie główne dałam Pomnik Kota, a nie obraz czy zdjęcie innych kotów, bo chodzi o tamte koty, koty, którym należy się Pomnik Pamięci. Natomiast w galerii są ulubione koty moich ulubionych artystów oraz moje koty... Oglądajcie, podziwiajcie!