POEZJA 23.04.2015 09:55


Jest czas migotania
skrzydeł i przedsionków

czas dobrego dotyku

i uważnych oczu

a gdy mija

jest czas kamienia

w którym ręka

szalonej rzeźbiarki

wykuwa nieznaną jej miłość

Jest czas gdy stoisz przy oknie

jak pacjent z katatonią

machasz niewidzialną ręką

wydajesz niesłyszalne krzyki

tracisz wzrok i zmysł nawigacji

aż w końcu rozbijasz się o szybę

choć nadal stoisz przy oknie

Jakby Claudel

narzuciła sukno

na niedokończoną rzeźbę

i odeszła na rok

lub na zawsze

Camille, odsłoń mnie

*


22 kwietnia 2015

KOMENTARZE