Pewna kobitka z Willendorfu, z czeluści czasu, z głębi torfu, pani paleolityczna, niemłoda ani nie śliczna, Wielką Boginią z tego sortu.
(ebs)
Wenus
z Willendorfu to mierząca 11,1 cm figurka z epoki paleolitu
przedstawiająca postać kobiecą. Znaleziona w 1908 r. podczas prac
drogowych w pobliżu miejscowości Willendorf w Austrii przez robotnika
Johanna Verana, zidentyfikowana i opisana przez Josepha Szombathy'ego
jako pochodząca z okresu oryniackiego (od nazwy jaskini Aurignac we
Francji). Wyrzeźbiona jest z kamienia kredowego niewystępującego w tej
okolicy i pomalowana czerwoną ochrą. Obecnie figurki tego rodzaju
klasyfikowane są przez archeologów jako tzw. Wenus paleolityczna.
Zgodnie
z analizą stratygrafii stanowiska dokonaną w 1990 roku, szacuje się, że
figurkę wyrzeźbiono 22 000 - 24 000 lat temu. Niewiele wiadomo o jej
pochodzeniu, sposobie wykonania, czy znaczeniu kulturalnym.
Wenus
z Willendorfu nie jest realistycznym portretem, lecz wyidealizowanym
przedstawieniem kobiety. Twarz jest pokazana tylko schematycznie. Głowę
pokrywają włosy, a przypomina ona kószkę. Najbardziej rozbudowane są
piersi, brzuch i uda, gdyż były to atrybuty płodności kobiety-matki
dającej życie. Taki sposób przedstawienia może wskazywać na związek z
kultem płodności.
Figurka Wenus z Willendorfu stanowi obecnie część zbiorów Naturhistorisches Museum w Wiedniu.