Jacques Prévert, "Les Feuilles Mortes"
Oh je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps là, la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois je n'ai pas oublié
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emportet
Dans la nuit froide de l'oubli
Tu vois, je n'ai pas oublié
La chanson que tu me chantais
C'est une chanson, qui nous ressemble
Toi tu m'aimais, et je t'aimais
Et nous vivions tout les deux ensemble
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment
Tout doucement sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Le pas des amants désunis
C'est une chanson, qui nous ressemble
Toi tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions, tous deux ensemble
Toi qui m'aimait, moi qui t'aimais
Mais la vie sépare ceux qui s'aime
Tout doucement sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Le pas des amants désunis.
*
Jacques Prévert, "Zwiędłe liście"
Och, chciałbym, żebyś pamiętała
Szczęśliwe dni, gdy byliśmy zakochani
W tamtych czasach życie było piękniejsze
A słońce gorętsze niż dzisiaj
Zwiędłe liście zbiera się łopatą
Widzisz, nie zapomniałem
Zwiędłe liście zbiera się łopatą
Jak wspomnienia i wyrzuty sumienia
A północny wiatr je unosi
W zimną noc zapomnienia
Widzisz, nie zapomniałem
Piosenki, którą mi śpiewałaś
Ta piosenka przypomina mi o nas
Kochałaś mnie, a ja ciebie
I oboje mieszkaliśmy razem
Ty, która mnie kochałaś, ja, który cię kochałem
Ale życie oddziela tych, którzy się kochają
Bardzo powoli, bez hałasu,
A morze zmywa z piasku
Ślad rozdzielonych kochanków
Ta piosenka przypomina mi o nas
Kochałaś mnie, a ja ciebie
I mieszkaliśmy razem
Ty, która mnie kochałaś, ja, który cię kochałem
Ale życie oddziela tych, którzy się kochają
Bardzo powoli, bez hałasu,
A morze zmywa z piasku
Ślad rozdzielonych kochanków.
(tł. ebs)