Louise Otto-Peters vel Otto Stern (26 marca 1819 w Miśni - 13 marca 1895 w Lipsku) - niemiecka dziennikarka, poetka i pisarka. Feministka, aktywistka społeczna. Uznawana za założycielkę pierwszego oficjalnego ruchu feministycznego w Niemczech, organizacji "Allgemeiner Deutscher Frauenverein" ("Powszechny Niemiecki Związek Kobiet"), której współprzewodniczącą (wraz z Auguste Schmidt) była do końca życia.

Louise była najmłodszą z czterech córek dyrektora sądu i senatora Fürchtegotta Wilhelma Otto (1776-1835) i jego żony Charlotte Otto z domu Matthäi (1781-1835). Dorastała w zamożnym mieszczańskim domu swoich rodziców w Miśni. Po przyjęciu bierzmowania w 1834 nie mogła już kontynuować nauki w szkole. Jej najstarsza siostra i jedyny brat zmarli wcześnie, a rodzice w 1835 w odstępie kilku miesięcy w następstwie zapalenia płuc; Louise została sierotą w wieku 16 lat. Początkowo mieszkała nadal w domu rodziców wraz z dwiema starszymi siostrami, dzięki opiece ciotki. Następnie zamieszkała w mieście Oederan. Utrzymywała się głównie ze spadku oraz aktywności pisarskiej, później także dziennikarskiej. W 1841 zmarł jej narzeczony, prawnik i literat Gustav Müller; poznali się rok wcześniej.

Jako młoda kobieta, Louise widziała przygnębiające warunki życia rodzin robotniczych w prężnie rozwijającym się mieście przemysłowym połowy XIX wieku. Jednak kiedy opublikowała na ten temat wiersz "Die Klöpplerinnen" ("Koronczarki") w "Oederaner Stadtanzeiger" ("Gazecie Oederańskiej"), wywołała oburzenie. 

W 1842 opublikowała list do redaktora w "Pamiętnikach Ojczyzny Saskiej". Oświadczyła w nim iż: "Udział kobiet w interesie państwa to nie tylko prawo, ale i obowiązek". Czyniąc to, wspierała polityka i redaktora tej gazety Roberta Bluma, który poruszył kwestię podniesienia ówczesnego statusu politycznego kobiet. W latach 1842 i 1844 ukazały się jej dwie pierwsze powieści "Ludwig Kelner" i "Kathinka", w których w dużej mierze oparła się na poglądach francuskiej pisarki George Sand. W 1845 Louise Otto udała się w podróż edukacyjną po Turyngii.

Doświadczenie krwawego stłumienia powstania podczas tej podróży stało się pierwszą iskrą do kampanii na rzecz praw i wsparcia robotników, a także ich żon. W 1846 ukazała się jej krytyczna społecznie powieść "Zamek i fabryka", w której opisała gorzki los robotników w zakładach przemysłowych i ich bunt. Zostało to natychmiast zakazane przez władze cenzury po opublikowaniu i wypuszczone ponownie dopiero po złagodzeniu niektórych "niebezpiecznych fragmentów".

W tym czasie Louise Otto zintensyfikowała swoje zaangażowanie społecznie i opublikowała wiele artykułów krytycznych, głównie pod pseudonimem Otto Stern, gdyż kobiety prowadzące taką działalność publiczną były wówczas źle widziane. W pracach tych wielokrotnie i z wielkim naciskiem podnosiła dwa żądania: po pierwsze, otwarcia świata pracy dla kobiet, a po drugie, poprawy warunków życia kobiet.

Dzięki swoim licznym publikacjom Louise Otto stała się osobą publiczną na dobre i na złe. Po ukazaniu się zbioru wierszy "Pieśni Niemki" (1847, z dedykacją znanemu poecie Alfredowi. Meißnerowi), nazwano ją "Skowronkiem Wiosny Narodów", gdyż jej wiersze miały w sobie ducha optymizmu "przedmarca".

W tym samym roku ukazał się w przeglądzie rocznym na rok 1847 "Vorwärts" ("Do przodu") Roberta Bluma ważny esej Louise Otto "O udziale kobiet w życiu państwa". Tutaj opracowała propozycje programowe zorganizowanego "ruchu kobiecego" z żądaniami równych praw mężczyzn i kobiet, oraz dostępu dziewcząt i kobiet do edukacji.

Podczas studiów w Dreźnie Louise Otto usłyszała o postępowym niemieckim kaznodziei katolickim Johannesie Ronge, którego odwiedziła podczas późniejszej podróży na Śląsk. Na tym spotkaniu szczególne wrażenie zrobiła na niej idea równego statusu kobiet w niemieckich wspólnotach katolickich, która umożliwiała(by) nawet wybieranie kobiet na urzędy kościelne.

W przemówieniu w Dreźnie w 1848 Louise Otto żądała: "Panowie! W imię moralności, w imię ojczyzny, w imię człowieczeństwa wzywam was: przy organizowaniu pracy nie zapominajcie o kobietach!" 

Chodziło o powołanie komisji, która miałaby przedstawić propozycje, jak należy rozwijać kwestie polityki gospodarczej w Saksonii, zwłaszcza organizację pracy, w tym pracy kobiet, aby samotne kobiety nie były zmuszane do prostytucji. Żądanie Louise Otto, aby kobiety wchodziły do komisji robotniczej, było wówczas postrzegane niemal jako skandal.

Podczas rewolucji marcowej w 1849 Louise Otto została redaktorką założonej przez siebie gazety kobiecej pod hasłem "Dla Rzeszy Wolności pozyskuję obywatelki!". Zwiększyło to zainteresowanie nią saksońskich władz cenzuralnych. Potem nastąpiły przeszukania domów, przesłuchania i rozwiązanie stowarzyszeń, które pomogła założyć. Gazeta kobieca została zakazana w 1850 po zmianie specjalnie z powodu Louise Otto saksońskiego prawa prasowego (Lex Otto), które od tego czasu zabraniało kobietom wydawania gazet. Zespół redakcyjny przeniósł się następnie do Gery w sąsiednim Księstwie Reuss. Wkrótce i tam wprowadzono Lex Otto.

Louise Otto poznała pisarza Augusta Petersa w latach 40. XIX wieku. W 1849 zaręczyła się z nim w więzieniu, gdzie odbywał karę za udział w walkach rewolucyjnych 1848/49, ślub odbył się, gdy narzeczony odbył karę, w 1858. Od 1859 para zamieszkała w Lipsku. Louise Otto-Peters pracowała wówczas w bibliotekach w Dreźnie i Lipsku. Pisała także artykuły, recenzje i powieści, oraz - wraz z mężem - wydawała "Mitteldeutsche Volkszeitung" ("Gazetę dla mieszkańców Środkowych Niemiec"), którego działem felietonów kierowała. W 1864 zmarł jej mąż.

W 1865 Louise Otto-Peters wraz z Auguste Schmidt, Ottilie von Steyber i Henriette Goldschmidt założyła Lipskie Towarzystwo Edukacji Kobiet. W tym samym roku zwołała także pierwszą niemiecką konferencję kobiet w Lipsku. Została też współzałożycielką i pierwszą przewodniczącą Powszechnego Niemieckiego Związku Kobiet (ADF), pionierskiej dużej organizacji upominającej się o prawa kobiet w Cesarstwie Niemieckim. Głównymi celami ADF były: prawo kobiet do nauki, prawo kobiet do pracy zarobkowej i dostęp do kursów uniwersyteckich.

W 1890 z jej inicjatywy założono Stowarzyszenie Pisarek Lipskich, pierwsze kobiece stowarzyszenie literackie w Niemczech. W 1892 została jego członkiem honorowym. Jej ostatni publiczny występ miał miejsce w 1894 z okazji otwarcia pierwszego w Lipsku kursu dla kobiet i dziewcząt.

Louise Otto-Peters zmarła 13 marca 1895 roku w Lipsku w wieku siedemdziesięciu sześciu lat.

KONTAKT

TEKSTY

• Sortuj:
• Alfabetycznie |
• Po dacie publikacji |
• Najczęściej czytane

POEZJON

• Sortuj:
• Alfabetycznie |
• Po dacie publikacji |
• Najczęściej czytane