Inger Christensen (16 stycznia 1935 w Vejle, Dania - 2 stycznia 2009 w Kopenhadze) należy do panteonu duńskiej literatury i jednej z najważniejszych poetek europejskich swojego pokolenia. Wychowała się w robotniczej rodzinie w małym miasteczku. Od 1962 zamieszkała w Kopenhadze. Z wykształcenia nauczycielka, studiowała też medycynę, chemię i matematykę na Københavns Universitet. Przez kilka lat pracowała w kopenhaskiej Akademii Sztuk Pięknych. Była członkiem Det Danske Akademi i berlińskiej Akademie der Künste.

Debiutowała tomem "Lys" ["Światło"] (1962. "alfabet" to obok poematu "Det" ["To"] (1969) jej najgłośniejsze dzieło. Jej twórczość tłumaczona była na wiele języków. Była laureatką wielu duńskich i międzynarodowych nagród.

W całej swojej twórczości, a zwłaszcza w najważniejszych utworach: siedmiu tomach poetyckich, trzech powieściach i dwóch tomach esejów, ta najwybitniejsza - i nietypowa - przedstawicielka duńskiego postmodernizmu poszukiwała odpowiedzi na pytania o miejsce człowieka w świecie, o jego relacje z przyrodą i rządzącymi światem prawami, a także, co dla niej szczególnie charakterystyczne, o rolę i znaczenie języka oraz - matematyki. 

Dlaczego matematyki? Inger Christensen interesowała się naukami ścisłymi, matematyce zaś przypisywała szczególną rolę: "co właściwie było pierwsze, mowa czy liczba, język czy matematyka?", pyta w jednym z esejów […] pasjonująca, często zaskakująca refleksja intelektualna, wyraziste reagowanie na wydarzenia polityczne, przemiany i problemy społeczne współczesności, odważna, unikalna ekspresja poetycka - i ten zniewalająco piękny, zmysłowy język i poetycki ton; całe to bogactwo stanowi o wielkości Inger Christensen. Jak donoszono w Danii tuż po jej śmierci, krytycy w różnych krajach wyrażali żal, że poetka nie doczekała nagrody Nobla. (z: lubimy czytać)

"alfabet" odnosi się do tzw. ciągu Fibonacciego, czyli ciągu liczb naturalnych nazwanego na cześć włoskiego matematyka Leonarda Fibonacciego, w którym pierwszy wyraz jest równy 0, drugi jest równy 1, każdy następny jest sumą dwóch poprzednich (tj.: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13...). Christensen powiązała liczby Fibonacciego ze strukturą i wzrostem różnych gatunków roślin.

Ciąg został opisany w roku 1202 przez Leonarda z Pizy, zwanego Fibonaccim, w dziele "Liber abaci" jako rozwiązanie zadania o rozmnażaniu się królików. Nazwę "ciąg Fibonacciego" spopularyzował w XIX w. Édouard Lucas.

KONTAKT

TEKSTY

• Sortuj:
• Alfabetycznie |
• Po dacie publikacji |
• Najczęściej czytane

POEZJON

• Sortuj:
• Alfabetycznie |
• Po dacie publikacji |
• Najczęściej czytane