Katherine Philips (1 stycznia 1632 w Londynie - 22 czerwca 1664 tamże), znana także jako "The Matchless Orinda", "Niezrównana Orinda", była angielsko-walijską poetką, tłumaczką i pisarką. Zasłynęła jako tłumaczka Pierre’a Corneille’a, a także - już po przedwczesnej śmierci - jako poetka. Romantyk John Keats (1795-1821) cenił wysoko jej twórczość.
Była córką Johna Fowlera, prezbiteriańskiego kupca sukiennego z Bucklersbury w City of London, i Katherine Oxenbridge, córki medyka. Już w dzieciństwie wykazywała się żywym umysłem i niezwykłymi zdolnościami językowymi. Po śmierci ojca trafiła do Walii wraz ze swoją ponownie zamężną matką.
W latach 1640-1645 uczęszczała do szkoły z internatem, gdzie zaczęła pisać wiersze, a także czytać i cenić francuskie romanse i sztuki komediowe. Szkoła ta znajdowała się w podlondyńskiej wtedy miejscowości Hackney (dzisiejszej dzielnicy Londynu), które w tamtym czasie było bastionem edukacji kobiet. Już wtedy Katherine zerwała z prezbiteriańskimi tradycjami swoich rodziców, zarówno w kwestiach religijnych, jak i politycznych, stając się członkiem Kościoła anglikańskiego, zagorzałą monarchistką i wielbicielką króla oraz jego polityki.
W 1647, w wieku 16 lat, poślubiła walijskiego parlamentarzystę Jamesa Philippsa. Wiek Jamesa Philippsa był długo przedmiotem sporów, ponieważ uważano, że w dniu ślubu miał 54 lata, co czyniło go o 38 lat starszym od Katherine. Jednakże odnaleziony akt ślubu zdaje się potwierdzać, że James Philipps miał 24 lata w chwili zawarcia związku małżeńskiego.
Para miała dwójkę dzieci, pierwszym dzieckiem był syn o imieniu Hector, który urodzony po latach oczekiwania na potomka, zmarł kilka tygodni po narodzinach ku rozpaczy rodziców. Został pochowany w Londynie w 1655. Śmierć Hektora stała się tematem kilku późniejszych wierszy Katherine, takich jak "Epitafium dla syna H.P. w St. Syth’s Church" i "O śmierci mojego pierwszego i najdroższego dziecka". Jej córka, jak ona o imieniu Katherine (ur. 1656), wyszła za mąż za Lewisa Wogana z Pembrokeshire i miała piętnaścioro dzieci, z których przeżyło ją tylko jedno.
The Society of Friendships, Towarzystwo Przyjaciół, utworzone przez grono przyjaciół Katherine, miało swoje korzenie w neoplatońskim kulcie miłości, który został przeniesiony z kontynentu w latach 30. XVII wieku przez francuską żonę Karola I, Henriettę Marię. Członkowie Towarzystwa przyjęli pseudonimy zaczerpnięte z francuskich powieści pasterskich i dramatów kawalerskich. W Towarzystwie Katherine przedstawiła w formie dramatu ideały, ale także rzeczywistość i trudności miłości platonicznej.
W ten sposób Towarzystwo pomogło stworzyć standard literacki dla jej pokolenia, a sama Philips stała się wzorem do naśladowania dla pisarek, które poszły w jej ślady. Jej dom w parafii Cardigan w Walii stał się ośrodkiem Towarzystwa, którego członkowie zwracali się do siebie imionami pasterzy: Katherine była Orindą, jej mąż Antenorem. Niezrównana Orinda, jak nazywali ją jej wielbiciele, była uważana za "apostołkę kobiecej przyjaźni" i powszechnie postrzegana jako wzór idealnej pisarki: cnotliwej, przyzwoitej i czystej.
W 1662 Katherine udała się do Dublina, aby wyegzekwować roszczenia męża do niektórych ziem irlandzkich, gdy groziła ich utrata z powodu inwestycji jej zmarłego ojca w armię angielską. W Dublinie dokończyła tłumaczenie "La Mort de Pompée" ("Śmierć Pompejusza") Pierre’a Corneille’a. Premiera adaptacji odbyła się 10 lutego 1663 roku w Theatre Royal w Smock Alley w Dublinie.
Biorąc pod uwagę napiętą sytuację polityczną w Irlandii po angielskiej wojnie domowej i podboju Irlandii przez Cromwella, teatr stanowił mile widzianą odskocznię od skomplikowanych politycznie relacji między katolikami i protestantami.
Sztuka i jej adaptacja odniosły wielki sukces zarówno w teatrze, jak i w późniejszych wydaniach książkowych. Swoim tłumaczeniem Philips wytyczyła nowe trendy: była to pierwsza rymowana wersja francuskiej tragedii w języku angielskim i pierwsza angielska sztuka napisana przez kobietę, która została wystawiona na profesjonalnej scenie.
W marcu 1664 Philips powróciła do Londynu z niemal ukończonym tłumaczeniem "Horace" ("Horacjusze") Corneille'a. W mieście szerzyła się wtedy epidemia ospy, która zabiła także 32-letnią poetkę. Philips została pochowana obok swojego synka Hektora w kościele St Benet Sherehog w City of London, który niedługo potem uległ zniszczeniu podczas wielkiego pożaru Londynu (1666) i nigdy nie został odbudowany.
Edward Phillips, siostrzeniec Johna Miltona, umieścił Katherine Phillips wyżej niż cenioną po niej Aphrę Behn i napisał w "Theatrum poetarum" (1675), spisie najważniejszych poetów wszech czasów wszystkich krajów, że była ona "najbardziej oklaskiwaną [...] poetką naszego narodu".
Katherine Philips zwano także "The English Sappho", "Angielską Safoną". W czasach współczesnych spekuluje się na temat jej orientacji seksualnej, w szczególności na temat jej relacji z niektórymi przyjaciółkami. W jej twórczości można dostrzec elementy kobiecej intymności i erotyzmu. W rzeczywistości wiele swoich wierszy napisała dla lub o swoich przyjaciółkach Anne Owen i Mary Aubrey, które nazywała odpowiednio "Lucasią" i "Rosanią". Oprócz zagadnień władzy politycznej i wyrażania poglądów rojalistycznych, wiersze Philips podejmują również tematykę przyjaźni między kobietami. Ona sama jednakże zawsze podkreślała ich platoniczny charakter i charakteryzowała ich relacje jako "spotkanie dusz".
Zachowała się seria listów, które Philips wymieniała ze swoim przyjacielem Charlesem Cotterellem między 6 grudnia 1661 a 17 maja 1664. Zostały one ponownie odkryte i opublikowane pod tytułem "Letters from Orinda to Poliarchus w latach 1705 i 1709 przez Bernarda Lintota". Listy te bardzo dobrze oddają atmosferę literacką ich kręgu.
Philips zainspirowała postać "Orindy", starszej wdowy, która jest przewrażliwiona na punkcie miłości i sama pada ofiarą miłości do kobiety, w tragedii Girolamo Grazianiego z 1671 pt. "Il Cromuele" ("Cromwell"), której akcja rozgrywa się w Anglii podczas wojny domowej.